حیرت آهنگم که می فهمد زبان راز من

گوش بر آیینه نه تا بشنوی آواز من

ناله ها در سینه از ضبط نفس خون کرده ام

آشیان لبریز نومیدی ست از پرواز من

حسن اظهار حقیقت پر نزاکت جلوه بود

تا به بزم آیم زخلوت سوخت رنگ ناز من

لفظ شد از خودفروشی معنی بیرنگی ام

نیست غیر از من کسی چون بوی گل غماز من

دل به هر اندیشه طاووس بهاری دیگر است

در چه رنگ افتاده است آیینهٔ گلباز من

مشت خاکی بودم آشوب نفس گل کرده ام

ناله ای کز سرمه جوشاندم بس است اعجاز من

داغ شو ای پرسش از کیفیت حال سپند

نغمه ای دارم که آتش می زند در ساز من

گوش گو محرم نوای پردهٔ عجزم مباش

اینقدر ها بسکه تا دل می رسد آواز من

با مزاج هستی ام ربطی ندارد عافیت

رنگ تصوبر دلم خونست و بس پرواز من

شمع را در بزم بهر سوختن آورده است

فکر انجامم مکن گر دیده ای آغاز من

چشم تا بر هم زنم زین دامگاه آزاده ام

در خم مژگان وطن دارد پر پرواز من

اینقدر بیدل به دام حیرت دل می تپم

ره ز من بیرون ندارد فکر گردون تاز من